Het eerste dat ik dacht toen ik wakker werd, was dat ik mijn tanden de avond ervoor had moeten poetsen. Het tandplak en de ranzigheid die je wel kent als je dat ’s morgens wakker wordt zonder gepoetst te hebben was vandaag erger dan ooit. Vervuld van spijt opende en sloot ik mijn mond, en wreef met mijn tong over mijn gehemelte. Toen merkte ik iets geks: er zat een bobbel op mijn gehemelte. Ik wijtte het aan slechte mondhygiëne en probeerde er verder niet aan te denken.
Dat werkt natuurlijk niet: als je probeert iets te vergeten dan denk je er juist sterker aan. Dat gold dus ook voor die bobbel in m’n bek. Mijn tong leek hem als vanzelf aan te raken, een morbide fascinatie die daaraan ten grondslag lag en zo’n beetje mijn zelfbeheersing overnam. Denk ook aan een pijnlijke kies waar je wel aan móet komen. Tegen de avond was de bobbel niet kleiner geworden en bovendien veel lastiger om te negeren, dus besloot ik er maar eens goed naar te kijken.
Met een kleine zaklamp scheen ik in de spiegel, zodat ik het geval wat bij kon lichten. Het was inderdaad, zoals ik al dacht, niets meer dan een kleine, ronde bult op mijn gehemelte, die weliswaar kleiner was dan dat ik in de eerste instantie gedacht had. Het leek wel wat op een puistje, wat ik walgelijk vond, maar niets ernstigs.
Maar het stomme ding hield me de hele nacht wakker en zorgde de volgende dag voor heel wat afleiding. Het leek bovendien groter te worden. Het was onderhand wit uitgeslagen en het leek gevuld te zijn met een vloeistof, waarschijnlijk slijm, al dacht ik zelf eerder aan pus.
Drie dagen na de eerste ontdekking was ik het onderhand zat. Met twee vingers voelde ik rond de bult. Het was slijmerig en leek mijn vingers te ontwijken, maar uiteindelijk slaagde ik erin het in twee nagels te vangen. Ik kneep het geval fijn totdat het puistje barstte.
Een smerige ranzigheid verspreidde zich in mijn mond, als van verrotting; ik spoog en spoelde zo goed als ik kon. Een deel van de inhoud van de blaar was aan mijn wijsvinger blijven plakken en ik zag dat het een wit-gele substantie was, die eerder op gel leek dan op een vloeistof. Vol walging veegde ik het weg, blij dat ik mijn mond ervan ontdaan had.
Nog geen maand later was het terug. Op dezelfde plek, in de loop van de nacht helemaal opgezwollen en witter dan ooit tevoren, rood omrand alsof het ontstoken was. Het deed geen pijn, alleen wat lam (als bij een koortslip). Ik verwijderde het op dezelfde manier als eerder die maand. Toen het een paar weken weer terugkeerde, berustte ik er maar in.
Op zoek naar een permanente oplossing scrubde ik mijn mond drie keer per dag. Mijn tong raakte het gezwel aan, als vanzelf; ’t was weerzinwekkend, maar ik had er niet de hand in. Toen het gezwel drie keer zijn oorspronkelijke grootte bereikt had, had ik het niet meer. Nogmaals pakte ik de zaklamp. Nu zag ik in de spiegel dat het gezwel bijna drie centimeter groot was. Het was helemaal wit, behalve waar de bloedvaten door het witte omhulsel schenen. Dat omhulsel stond strak van de opgebouwde spanning die eronder lag en in het midden van het gezwel was een zwarte stip.
Terwijl ik de zaklamp liet zakken, viel me op dat de zwarte stip groter werd naarmate er minder licht was. Ik moest het zuur dat opkwam terug slikken. In de keuken nam ik een scherp mes, liep terug naar de spiegel, en doorkliefde het starende oog dat in mijn mond groeide; terwijl ik het doorkliefde, keek het me aan, waarna de pus uit het oog stroomde.
---
Oorspronkelijke titel: Canker. Bron: CreepyPasta.wikia. Auteur onbekend. Vertaling: Hearven.Eräman.