Jaka jest według was moja najlepsza pasta oraz najgorsza (piszcie w kom)

CI DWAJ TO SKURWYSYNY

Ciao, przypadkiem w swoich rekomendacjach natrafiłem na film azergothila i tak jakoś mi się przypomniało o tej wiki. No i teraz pytanie, macie jeszcze może discorda? Bo pamiętam że coś takiego było ale nie mogę go nigdzie znaleźć, więc jeżeli ten chat jeszcze istnieje i ktoś na nim odpisuje w tym samym tygodniu to byłbym wdzięczny za podrzucenie linka.

Generalnie to nie jest to dobra creepypasta, jest słaba, ale jako opowiastka wręcz kultowa zasługuje na trochę lepsze traktowanie niż zastąpienie jej jakimś fanfikiem inspirowanym chyba potworem Frankensteina bo sklejonym z kilku innych. Dlatego pytam, czy jest ktoś kto zajmuje się obecnie tą creepypastą? Jeśli nie to w najbliższym czasie postaram się posprzątać ten bałagan, który został po okresie bezkrólewia na tej wikii i przetłumaczę ją poprawnie od zera z oryginału, jeśli ktoś uważa, że te ochłapy z obecnej wersji są warte odratowania to sugerowałbym nadanie jej jakiegoś innego tytułu bo ludzie jeszcze pomyślą, że to coś to oryginał

Trollpasty zostają, demokracja tak postanowiła

Czy w tym hotelu przebywała Annora Petrova?

Cześć, czy ma ktoś link do oryginalnej creepypasty (chodzi o powyższy tytuł)? Znalazłam ją tutaj w zakładcę "Dla Edytorów" i z chęcią ją bym poprawiła, a nawet przetłumaczyła na nowo, ale nie mogę nigdzie znaleźć oryginału

Hejuwa

Jeśli ktoś tu jeszcze żyje to wiecie gdzie mogę przeczytać całą historię Cherry Pau? Może być po angielsku. Z góry dziękuje<3

Wycinek z lokalnej gazety:NIEZNANA NIELETNIA MORDERCZYNI W OKOLICY

Nieznana nowa morderczyni panuje na wolności siejąc chaos.w naszej małej okolicy. Po tygodniach poszukiwań nic nie znaleziono oprócz jednego świadka. Byla to dziewczyna w wieku ok 14 lat. -,,Nigdy nie sądziłam ,że coś takiego okropnego mogłoby wydarzyć się w tak małym miasteczku. Ciężko mi będzie o tym mówić...to było otarcie się o smierc" -Mowi dziewczyna.-,,Było to 2 dni temu.. właśnie wracałam ze szkoły ok 15 ,to był na pozór zwykły dzień. Uslyszalam za sobą jakiś szelest , wiec gwałtownie się obróciłam i zobaczyłam dwójkę strasznie białych ludzi , byli w moim wieku. Jeden miał czarne , dosłownie spalone włosy,biala bluze i czarne potargane jeansy a druga zas miała długie ciemne, brązowe włosy z grzywka na których widniało jedno mocno rozowe pasemko z czarnymi przebarwieniami. Miała także krótkie czarne spodenki i czarną bluze. Oboje nie mieli tęczówek co bardzo mnie przeraziło, postanowiłam wiec cofnąć się kilka kroków do tyłu. Nim się obejrzałam leżałam powalona na ziemi. Widzialam tylko tyle,że te osoby przyciskały mnie do podłogi , oboje mieli coś świecącego w rękach. W tym momencie zauważyłam u nich wyciete policzki...jakby mialy tworzyć kształt uśmiechu od ucha do ucha.Starałam się obracać aby zdjąć ich ze mnie, ale to nie skutkowało.Spanikowana zamknęłam oczy i zaczęłam krzyczeć...usłyszałam następujące zdania -,,Idz już spać.." i ,,Słodkich Snów" po czym poczułam okropny ból i zimno w klatce piersiowej. Wtedy przyjechało pogotowie...cieszę się, że sasiadka zadzwoniła na czas na 112..nie wiem co byłoby gdyby nic nie zauwazyla.."Policja dalej szuka tej morderczej dwójki. Jeśli widziałeś kogokolwiek kto pasuje do chociaż jednego opisu natychmiast zgłoś to do najbliższej komendy policji.Sophie była normalna dziewczyną mieszkająca w małym miasteczku tuż przy potoku pod lasem. Nie byla gnębiona w szkole ani nic..na pozór nic wyjątkowego. Dziewczyna lezala na łóżku słuchając nowej playlisty na Spotify. Jej życie było nudne i monotonne , zawsze to samo. Jej brat nigdy nie musiał się uczyć, za to ona nawet za czwórkę była karana i zabierano Jej sprzęty elektroniczne. Nienawidzila tego ponieważ tylko ludzie w internecie Ją rozumieli. Była ona także fanką tak zwanych ,,creepypast". Z pewnością możnaby było uznać ją jako gorszą fangirl niż Nine The Killer. Co ciekawe nie używała ona zdrobniałych skrótów do postaci i nie robiła z nich slodkich i uroczych. Była w pełni świadoma ze są oni krwawymi mordercami. Lecz było w nich coś co ją urzekło. Miala uczucie ,ze gdyby byli prawdziwi to by ją doskonale zrozumieli. Z jej przemyśleń wyrwał ją glos matki wołającej ja na obiad.-,,SOPHIE! ZEJDZ NA DOL Z TEJ SWOJEJ NORY. OBIAD!"Dziewcze leniwie wstało z łóżka i pokierowało się z pokoju na dol po schodach. Stanęła w drzwiach kuchni i zapytala-,,Co na ten obiad?"Matka podała jej talez z kotletem i powiedziała-,,kotlet i sałatka grecka. Masz zjeść, nie chce słuchać o tym twoim wegetarianizmie i innych głupotach" Dziewczyna wziela talerz i znowu pokierowała się na górę. -,,no nic..znowu dziś nie będę jesć" - powiedziała chowając talerz pod łóżko. Stwierdziła, że wlaczy komputer i wjedzie popisać z ludźmi na omegle.Po włączeniu kliknęła ten wielki przycisk ,,Polacz z obcym".Chwilę czekala aż..pojawil się napis...,,connected".Obcy: HejJa:Cześć.Obcy: km?Ja: kObcy: spoko. A ile masz lat?Ja: zaniedlugo kończę 14.Obcy: fajnie :) ja już mam 14. Tak wogole..dlaczego tu jesteś?Ja: chciałabym pogadać z kimś o moich problemach albo coś takiego..Obcy: a jakie masz problemy ?Ja:głupio mi o tym mówić heh..ale no jakby czuje pustkę i co chwile dziwne uczucie.. do tego moja rodzina mnie nienawidzi i faworyzuje mojego brata. W szkole nie ,ze się ze mnie śmieją albo coś ale poprostu nie obchodza się mną co jest totalnie zrozumiałeObcy: rozumiem. Chcialabys się zemścić?Ja: co to za pytanie?Obcy: poprostu pytam..to co?Ja: raczej. Obcy: ;)Ja: co?Obcy: nic nic. Masz jakieś hobby??Ja: ta. Lubię śpiewać,rysować i czytać creepypastyObcy: ja tez lubie creepypasty. Ja: jaka jest Twoja ulubiona?Obcy:nie mam ulubionej. HehJa: rozumiem. Moja ulubiona to Jeff The KillerObcy: o..niezle. Rozmawiali aż 6 godzin..byla 4 rano a oni nadal rozmawiali. Sophie modliła się tylko aby Jej matka nie wparowała do pokoju i nie zabrała Jej laptopa.Obcy: masz jakiś przyjaciół w szkole?Ja:tak , trójkę:) ale ta 2 to bardziej jak nieznajomi..jedna jest bardzo ze mną zwiazana. Najlepsza przyjaciółka, rozumiesz chybaObcy:tak , rozumiem. Gdzie mieszkasz?Ja: okolice Krakowa.. Obcy: oo ja tez. Może się spotkamy? Ja:no dobra. Kiedy?Obcy: możemy nawet pojutrze :*Ja: jasne..o której?Obcy: 2 rano w lesie pod tym charakterystyczną ławkąJa:no dobrze. Dobra idę spać.. za 2 godziny musze się zbierać do szkoły.Obcy: rozumiem. Widzimy się pojutrze , idz juz spać <3~To zdanie sprawiło ze dostałam ciarek na plecach..czułam jakby ktoś mnie obserwowal wiec wstałam , zasłoniłam rolety i położyłam się spać. Rankiem od razu spojrzałam na telefon..zauważyłam wiadomosc od nieznanego8numeru ,,dozobaczenia jutro <3" od razu ucieszyłam się, że ta osoba zdobyła moj numer. Nawet w tej chwili nie myslalam jak go zdobyła.. Wstalam ,ogarnęłam się i poszłam do szkoły. Z rana przywitała mnie przykra niespodzianka...wiadomosc o tym ,ze moje 3 przyjaciółki nie żyją.. dostałam kolejnego smsa- ,,Podoba Ci się niespodzianka?;*" w tej chwili poczułam rzadze krwi..chciałam skrzywdzić byle kogo kto wtargnął by mi w drogę.. na przerwie poszłam do toalety i zastałam tam 2 dziewczyny ..jedna miala blond a druga rude włosy. Plotkowały o śmierci jednej z moich przyjaciółek-,,Ta zdzira na to zasługiwała, jeden raz skopiowała moj outfit na imprezę z okazji walentynek!"-powiedziala blondwlosaNa te słowa nie mogłam się opanować.. wyciągnęłam z plecaka scyzoryk i podbieglam do dziewczyny łapiąc ja do tyłu za włosy i poderżnęłam jej gardło. Krew tryskała na całą toaletę a blondynka lezala na podłodze w kałuży krwi łapiąc oddech. Ruda zaczęla krzyczeć, wiec rzuciłam się na nią i zaczęłam dzgać ją małym scyzorykiem w klatke piersiową kilka razy. Po czym wstałam i dopiero wtedy dotarło do mnie co się wydarzyło.. zabiłam je..ja..nie...ON JEST POTWOREM! T-to wszystko przez niego...Przyszedł kolejny sms-,,Wkopalas się w niezle bagno. Nareszcie wydobyłem z ciebie to szaleństwo.. " zaczęłam panikować.. schowałam telefon,otworzyłam okno i wyskoczyłam przez nie. Było to pierwsze piętro wiec nic mi nie było oprócz małych sklaeczen na udach. Pobiegłam szybko do domu. Rodziców jeszcze nie było..ani brata..brat byl w szkole a rodzice w pracy. Pobiegłam wiec do pokoju po mały plecak i spakowałam potrzebne rzeczy :-Bielizne,kilka oszczędności,podstawowe kosmetyki,szampon,butelkę wody,telefon i noz kuchennyUbrałam czarną bluze,czarne krótkie spodenki i czarno-białe vansy-,,nie wiem co teraz zrobię..musze znaleźć jakieś miejsce do przenocowania.."Zarzuciłam kaptur i wybieglam z domu. Pokierowałam się w stronę lasu po czym dostałam kolejnego smsa- ,,wybierasz się do lasu? Idealny pomysl"Wystraszyłam się ale nadal szlam w głąb lasu..moze tu mnie policja nie znajdzie..Poczulam reke na ramieniu i druga reke na talii. Bylam przygotowana na zobaczenie oficera policji. Niezauważenie wyciągnęłam noz kuchenny z plecaka i szybko obróciłam się przykladajac napastnikowi noz do gardła. Zkamienialam...nie mogłam się ruszyć.. to był jeff the killer. -,, a więc...masz jedno wyjście..dolacz do nas." Uśmiechnął się przerażająco.To byl on. To potwor który zamordował z zimną krwią moje przyjaciółki. Poczulam coś na brzuchu..tak jak myslalam to był noz. Stalam jak słup...gdyby nie to ,ze zamordował moje przyjaciółki, zgodziłabym się. Z mojego oka zaczęły wypływać łzy. Staliśmy jak słupy soli czekając aż któryś z nas zrobi pierwszy ruch. Nie chciałam go zabijać...Chlopak odsunął noz od mojego brzucha i przysunął go do kącika moich ust. -,,uśmiechnij się" powiedział.Zaczelam słyszeć dziwne głosy w głowie...nie wiedziałam co się ze mną działo. Oszalalam...Jeff szybkim ruchem wyciął mi uśmiech. Krew spływała z moich policzków. Chlopak przyciągnął mnie do siebie i zlaczyl nasze usta w pocałunku. -,,nienawidzę cię" uśmiechnęłam się szaleńczo.-,,nawzajem, to co przystajesz na propozycje ?" - odpowiedzial chlopak.Moje oczy zawęziły się, nie było na nich widać już tęczówek.-,,Tak" - wykrzyczałam szczerząc się, podczas patrzenia na swoje zakrwawione ręce

Slodkich snów czytelniku :).

Ktoś może w skrócie mi powiedzieć co tu się dzieje?

Z góry dziękuję

Uwaga pasta to rzart, tłumaczenie zrobione dla jaj i nie wiedziałem jak to inaczej wsadzić na Wiki XD.

Wszystko zaczęło się 53 lata temu, kiedy byłem w pełni dorosłym chłopcem...

Pewnego dnia, gdy skakałem przez ulicę, natknąłem się na duży pojazd, który uderzył mnie gwałtownie w pobliskie okno. Po zorientowaniu się, spojrzałem w górę i zobaczyłem młodego chłopca z Gameboy Advance SP Blue Edition w jego maleńkich rączkach. Zawsze marzyłem o posiadaniu Gameboy Advance SP Blue Edition, ale moja rodzina ledwo mogła sobie pozwolić na złoto...

Spojrzał na mnie tymi dużymi, wibracyjnymi oczami. Jego dwa dolne zęby zadrżały z zakłopotania. – Muh, mahma – powiedział cicho.

To była moja szansa! Biegłam na niego krzycząc i tupiąc nogami, szarpiąc jego mózg w czystym zmieszaniu. Pchnąłem go tak mocno, jak tylko mogłem, złapałem jego Gameboy Advance SP Blue Edition i wybiegłem za drzwi. Skoczyłem z powrotem ulicą w kierunku mojego domu. Otworzyłem drzwi za wielką, śmierdzącą klamkę i cicho wszedłem do środka. Przekradłem się obok moich licznych rodziców i zamknąłem się w swoim pokoju. Zrobiłem to. Wreszcie Gameboy Advance SP, który nazywam własnym. Będę musiał ukryć to przed moją rodziną. Nigdy nie powinienem pozwolić im się dowiedzieć...

Wziąłem Gameboy SP w moje małe, piękne rączki i przestawiłem przełącznik na tryb „ON”. Nigdy nie zapomnę tego wspaniałego dźwięku, który wydał po pierwszym włączeniu. I to cudowne logo Nintendo ochlapało mój ekran w czystej rozkoszy. Zdmuchnąłem świecę i mocno zaciągnąłem zasłonę. Nie chciałem, żeby nic nie przeszkodziło mi w pierwszym doświadczeniu Gameboy Advanced SP Blue Edition.

Nagle na ekranie pojawił się mały mężczyzna. Niedługo potem za jego plecami zaczęło migać słowo „Mario”. Zakładam, że ten człowiek to człowiek znany jako „Mario”. Widziałem reklamy pokazujące go w telewizji. Tytuł ekranu powoli obniżył się z góry ekranu.

„Super Mario… i legenda Skradzionego Gameboya Advanced SP, Blue Edition”?!

Moje serce zatonęło... gdy zauważyłem martwy piksel w lewym dolnym rogu ekranu.

„Żebracy nie mogą wybierać”, pomyślałem jednak i nacisnąłem przycisk start moim Feenge.

Przed moim okiem pojawił się rozległy krajobraz z chmurami, krzakami i cegłami. I tam był. Znajomy „Mario”, który polubiłem.

Nacisnąłem lewo na lewy przycisk. Sam Mario rzucił się w lewo. Kurz między jego głupimi brązowymi butami wypełnił powietrze. Zdumiony jego szybkością, szybko pchnąłem w prawo, aby sprawdzić jego zdolności skrętne. Nie zawiodłem się, bo Mario w ciągu kilku sekund zmienił kierunek. Podczas gry nauczyłem się innych funkcji przycisków...

„B” pozwoliło Mario pędzić z dużą prędkością, podobną do mojej. Litera „A” pozwoliła mu skoczyć tak wysoko w niebo, że krzyknąłem ze strachu, że być może nie wróci na dół... A jednak zawsze to robił, co jeszcze bardziej wciągało mnie w świat gry. Szybko pojąłem koncepcje przeskakiwania dużych szczelin, unikania wrogów i wspinania się na duży, duży maszt flagowy na końcu każdego poziomu.

Do czwartego poziomu dotarłem bez większych problemów. Spojrzałem w pobliskie lustro i uśmiechnąłem się do siebie z jedną uniesioną brwią i powiedziałem głośno: „Czy ta gra myśli, że nie jestem dobry? Poradzę sobie ze wszystkim, co mi rzuci! Ahhh huhaaaaa! Auuhhh…”

Nagle ekran zrobił się czarny... I nie chodzi mi tylko o czerń, mam na myśli tak czarną... Ekran wyglądał jak wielka, głęboka, głęboka dziura.

Powiedziałem na głos: „Czy to jest dziura, którą widzę przede mną?” i odbiło się echem jak dziura...

Wytarłam spory kawałek potu z opadającego czoła. „To było dziwne”, pomyślałem w wielkiej bańce obok mojej głowy.

Poziom załadowany, ale tym razem trwało to znacznie dłużej. Mario stał w miejscu, więc popchnąłem w prawo, a on zaczął biec. Zauważyłem, że grafika robiła się nieładna. Poza tym muzyka stała się mniej podobna do tematu Mario, DA DA DAH DA DA DUH!, a bardziej zniekształcona, jak BRRPP BRPP BRUPP BRR BRUM BRADDAH!!!

Zbliżałem się do pierwszej luki na scenie do przeskoczenia. Gdy podszedłem bliżej, przygotowałem mój spocony różowy kciuk nad przyciskiem „A”. Przepaść była tutaj! Nacisnąłem przycisk, ale Mario nie podskoczył... Po prostu krzyczał.

"HO!"

Pchnąłem w lewo tak daleko, jak mogłem, a on zatrzymał się, tuż przy krawędzi przepaści. Naciskałem „A” gorączkowo i wielokrotnie, próbując sprawić, by podskoczył, ale on tylko krzyczał i krzyczał.

"HA HO!"

Kamera zrobiła zbliżenie na moją twarz, gdy wciskam przycisk „A”, próbując sprawić, by Mario wypełnił powietrze nad jego ciałem, ale wszystko, co wypełniło powietrze, to krzyki strachu mojego przyjaciela Mario.

Powiedziałem: „Nigdy więcej!”

Wyciągnąłem kartridż z Gameboy Advance SP i wyrzuciłem go przez okno. Wylądował w błocie na zewnątrz, zaśmiałem się i zamknąłem okno. Odwróciłem się... I zobaczyłem, że kartridż jest z powrotem w moim Gameboyu... Błoto sączyło się z jego gniazda kartridża.

Sapnąłem i powiedziałem do siebie: "Nieee... To niemożliwe!"

Gameboy włączył się ponownie. Twarz Mario pojawiła się z hiperrealistycznymi porami skóry i zakrwawionymi spierzchniętymi ustami.

Mówił cicho, "Ukradłeś mnie mojemu człowiekowi... Teraz ja, Mario z Nintendo of America Incorporated, przeklinam cię na zawsze!"

Krzyknąłem głośno, głośniej niż nocny orzeł: „Musi być jakiś sposób, żeby cofnąć tę klątwę!”

Zdecydowałem, że jedynym sposobem na pozbycie się tej klątwy jest przejście gry. Dobiegłem do pierwszej luki poziomu. Nacisnąłem „A”, a Mario znowu krzyknął.

"HO!"

Wpadłem do dziury i Mario stracił życie. Wtedy zauważyłem, że moja skóra zaczęła gnić i stawać się lekko zielona.

"Co się u diabła dzieje, Mario?" Zapytałem Mario.

""Każde życie, które stracisz, sprawię, że zgnijesz! Ha ha ha ha!

Zapytałem: „Jak mogę wygrać grę samymi krzykami? Nie mogę przeskakiwać luk, krzycząc!”

"Pieprz się..." Mario powiedział cicho.

Krzyczałem.

"HOA!"

Postanowiłem NIE wygrywać gry ze strachu, że zgniję! Postanowiłem, że zrobię właściwą rzecz. Wybiegłem z pokoju, odpychając moją słabą matkę z drogi na korytarzu. Pobiegłem ulicą do domu chłopca. Ryczał grzmot i deszcz bębnił na mojej płaczącej twarzy. Wreszcie dotarłem do domu. Skoczyłem do okna chłopca i wszedłem do środka. W pokoju było ciemno.

"Chłopiec?!" krzyknąłem. "Chłopcze, jesteś tam?"

Włączyłem włącznik światła. Gdy pokój się rozjaśnił, zobaczyłem wielu ludzi ubranych na czarno... Wszyscy cicho płakali.

„Kim jesteście, ludzie?”, zapytałam ze łzami spływającymi po moim podbródku.

„Jesteśmy rodziną tego chłopca”, odpowiedziała kobieta, „byłam jego matką...”

Wskazała na środek pokoju, gdzie nad dziurą zawieszono małą, białą trumnę. Moje serce utonęło.

– Czy twój chłopiec jest w tym pudełku? – zapytałam z uniesioną brwią i palcem na brodzie.

„Tak, szalona osoba włamała się do naszego domu, spustoszyła naszego syna i ukradła mu dzieciństwo, zabijając go”.

Wszystko poszło powoli. Upadłem na kolana. Trzymałem gameboya mocno w zaciśniętej pięści. "Czy to może być MOJA wina?" Zapytałem siebie grzecznie.

Jego matka podeszła do mnie z wielką, grubą łzą w oku. Powiedziała mi: „to naprawdę wiele znaczy, że nieznajomy wpuścił się do naszego domu, aby oddać hołd chłopcu, którego nie znał. Jestem pewien, że dobrze byście się dogadali”. Następnie wskazała na księdza i powiedziała: „Proszę opuść nasze dziecko na Ziemię TERAZ”.

Ksiądz właśnie to zrobił. Pociągnął za dźwignię z błyszczącą czerwoną kulką. Trumna zaczęła spadać!

Odepchnąłem matkę od siebie i pobiegłem w stronę trumny. Wskoczyłem na tę trumnę i pękły liny. Zacząłem spadać na Ziemię z dzieckiem w środku. Słyszałem krzyki jego rodziny odbijające się echem w górze.

Kiedy upadliśmy, otworzyłem trumnę i wepchnąłem gameboya w jego maleńkie, zimne usta. "Uwolnij mnie od tej klątwy, dziecko!" Krzyknąłem na czubku mojej... głowy.

Zauważyłem, że nie uderzamy w dno i że ciemność w tej dziurze przypominała mi ciemność, którą widziałem w Gameboyu. Czy to może być to, co widziałem wcześniej?

Z ciemności wyłoniła się unosząca się, czarno-biała głowa Mario. Powiedział do mnie: „W tej dziurze upadniesz z martwym ciałem dziecka! Huaaah hah…” i wtedy Gaussian rozmazał się…

- Chyba to dostaję za kradzież – powiedziałem, wzruszając ramionami.

Nagle pojawił się ponownie Mario. Powiedział: „Wow… Wygląda na to, że nauczyłeś się swojej lekcji. Teraz jesteś wolny… Pa”. Kliknął w... wąsik i wróciłam do swojego pokoju!

Spojrzałem na moje łóżko i Gameboy Advance SP Blue Edition zniknął!

Moja mama otworzyła drzwi i powiedziała: „Mój synu! Mój piękny synu! Robię ci jajka na toście” i rzuciła to na moje łóżko i wyszła z uśmiechem na twarzy.

IIr... zdałem sobie sprawę... może kradzież nie jest w porządku. Spojrzałem w niebo i powiedziałem: "Dziękuję Mario w Gameboyu..."

Wszystko będzie dobrze. I chociaż dziecko pozostało na zawsze martwe, jego matka zawsze mogła zagrać w Gameboy Advance SP Blue Edition, aby go zapamiętać.

Dzięki mnie.

Czy to jakaś klątwa?

Zastanawiam się nad odnowiony o wersjami moich creepypast takich jak "Tara" czy "Gumball zaginione odcinek". Nie wiem czy je zrobię teraz ale zrobie. XD

Bajo jajo ktoś tu jeszcze żyje?

Odpowiedź brzmi... nie wiem i chyba nikt nie wie.

Lamao

Czy Eddy umarł jak była II RP czy jak została przyjęta przez Niemcy?