Wiem, że mnie nienawidzisz, ale byłyśmy kiedyś najlepszymi przyjaciółkami i chciałabym, abyś to przeczytała. Wydaje mi się, że znalazłam się w poważnych tarapatach i raczej nic nie da się z tym zrobić, jednak musisz to przeczytać, żeby zrozumieć.
Wiem też, że nie rozmawiałyśmy od dawna, lecz to co się stało, nie było moją winą. A przynajmniej nie w całości. Wszyscy myślą, że tak było, ale nigdy nie zrobiłabym czegoś, co mogłoby cię skrzywdzić.
To zabrzmi głupio, ale proszę, żebyś to opowiedziała — tak, aby ktoś inny też o tym wiedział.
Zaczęło się, kiedy byłyśmy w 8-mej klasie. Noc przed turniejem Crystal Classic. Siedziałam w domu, nie mogąc zasnąć z powodu zdenerwowania. Przeglądałam internet, ale nie byłam w stanie skupić się na
niczym. Z nudów wygooglowałam swoje nazwisko.
Nie powinnam była tego robić, Bree. Na początku pojawiły się zwykłe informacje, które widzisz wyszukując siebie, a potem natrafiłam na link do Wikipedii o mnie.
Pomyślałam, że napisał to nasz klub albo tata czy coś. Nie było tam wiele, podstawowe wiadomości na temat łyżwiarstwa czy miasta, w którym mieszkałam, lecz tym, co mnie zdziwiło, była informacja, że wygrałam tegoroczny Crystal Classic.
Zaśmiałam się, myśląc, że ktoś to napisał, żeby dodać mi odwagi. Spytałam się taty, ale zaprzeczył.
Gdy wygrałam zawody następnego dnia, byłam w siódmym niebie. Pierwszy turniej, w którym kiedykolwiek zwyciężyłam. Po nim zaczęłam bardzo ciężko pracować. To właśnie wtedy rodzice zatrudnili Sergei'a, aby mnie nauczał. Pewnie wiesz, ile to mogło kosztować.
Po tym wydarzeniu zaczęłam sprawdzać Wikipedię przed każdymi zawodami i zawsze przewidywała wyniki dotyczące mojego miejsca. Było napisane, że wygram turniej regionalny i wszystko się sprawdziło. Sergei namówił mamę i tatę, żeby pozwolili mi wziąć udział w Olimpiadzie. Zabrali mnie ze szkoły.
Trenowałam każdego dnia, ale nie rozwijałam się wystarczająco szybko, aby wystąpić w Mistrzostwach (według Sergei'a). Starałam się z całych sił i jeździłam też bardzo dobrze, ale Sergei cały czas powtarzał, że to nie wystarczy.
Zawody nadeszły. Myślałam jedynie o zwycięstwie i zrobiłam coś, czego nie powinnam. Każdy wciąż powtarzał, że jesteś faworytką, przez co poczułam się, jakbym już przegrała. Utworzyłam konto na Wikipedii i zmieniłam artykuł na mój temat, aby napisać, że wygrałam.
Tylko że tuż po tym sprawdziłam stronę i wyświetlił się jedynie ten napis: "Annora Petrova jest samolubną, małą dz**ką, która dostanie to, na co zasłużyła."
Załamałam się. Dlatego tamtego dnia wyglądałam tak potwornie. Byłam zszokowana. Pamiętam jak oglądałam twój występ, aż w pewnym momencie oderwała się szyna z twojej łyżwy. Chwilę potem, leżałaś na ziemi, z twarzą zalaną krwią w miejscu rozcięcia na czole. Powiedzieli mi, że to moja wina, ponieważ wcześniej miałam twoje łyżwy. Bree, naprawdę przy nich nie majstrowałam — chciałam wygrać, ale nigdy nie zrobiłabym czegoś, co by cię skrzywdziło.
Kiedy powiedzieli, że mam zakaz udziału w następnych turniejach, każdy powtarzał, że dostałam to, na co zasłużyłam. Nikt nawet nie spytał się o moją wersję wydarzeń.
Chyba słyszałaś, że Sergei odrzucił mnie po tym wszystkim. Powiedział, że go zrujnowałam. Nikt nie chciał ze mną rozmawiać.
Wiesz jak to jest być obiektem pogardy? Nie miałam nawet chwili wytchnienia.
A wtedy artykuł stał się nawet gorszy. Kiedy tylko sprawdzałam, opisywał te okropne rzeczy na mój temat. Nie potrafiłabym opowiedzieć nawet połowy z nich, język był taki wulgarny. Płakałam za każdym razem, gdy to czytałam, ale nie mogłam przestać.
Wiedziałam, że trzeba było coś zrobić, więc napisałam skargę do Wikipedii. Nawet do nich dzwoniłam, ale wszyscy zarzekali się, że nie wiedzą nic o takiej stronie.
Byłam sama w domu tej piątkowej nocy. Postanowiłam sprawdzić, czy artykuł został w końcu usunięty. Wciąż tam był, ale tym razem głosił: "Annora Petrova to mała, żałosna sierota."
Odbiło mi. Zaczęłam wydzwaniać po rodzicach, aby ich ostrzec, ale za każdym razem słyszałam ten straszny śmiech z drugiej strony. Dzwoniłam chyba ze sto razy, aż śmiech ustał.
Po wypadku, policja oddała mi ich telefony, które nie zarejestrowały żadnego z moich połączeń zeszłej nocy.
Byłam zdruzgotana. Przedtem potrafiłam trenować całymi dniami, ale nigdy nie zauważyłam, jak samotna byłam. Wiem, że próbowałaś się wybić, ale byłam tak zdenerwowana i zestresowana, że nic mnie nie obchodziło.
Gdy skończyłam 18 lat i dostałam pieniądze ze spadku, wyjechałam do Szwajcarii.
Musiałam wziąć się w garść. Moje łyżwiarstwo bardzo się pogorszyło. Nie minął nawet rok, a mi wydawało się, że minęły wieki.
Dlatego nie powinnam była tego robić.
Piszę do ciebie ze starego hotelu w okolicach Pragi. Jutro mam przesłuchanie do "Ice Circus". Wiem, że niegdyś naśmiewaliśmy się z takich rzeczy, ale naprawdę tego chcę. Byłam mocno zdenerwowana, więc z przyzwyczajenia sprawdziłam tamtą stronę.
Trudno mi o tym mówić, ale kiedy zajrzałam do artykułu, żeby zobaczyć, czy uda mi się dostać tamtą pracę, moim oczom ukazała się taka wiadomość: "Annora Petrova umarła bez przyjaciół, w samotności."
Dzisiejszy dzień jest datą mojej śmierci.
Szlocham tak mocno, że ledwo piszę. Ale chciałam, abyś poznała prawdę. Proszę, uwierz mi, Bree. Załączam zdjęcie strony, żebyś mogła mi uwierzyć, wszystko tam jest.
Nie wiem, co mam robić. Nikogo tutaj nie znam, a nikt nie mówi po angielsku. Wciąż odświeżam stronę.
Czekam do północy, nie wiem co robić, więc zamykam się w pokoju.
Już tylko kilka minut do północy. Jestem wyczerpana, ale nie mogę przestać. Boję się, że zostawię komputer zanim dowiem się, co stanie się później.