Tekst źródłowy strony Hungry Jasmine

{{Slabe}}
To był dzień jak każdy inny. Co znaczy że dzień ten również był koszmarny, gdyż musiałam patrzeć na przygnębionego tatę. Moi rodzice się rozwiedli około miesiąca temu. Co było powodem? Orientacja mojej matki! Nie rozumiem, jak z dnia na dzień można rozbić rodzinę... przez romans z kobietą, samej nią będąc. Ale nie nienawidzę jej za to. Zawsze byłam bardzo tolerancyjna wobec LGBT. Poza tym nawet gdybym chciała ją nienawidzieć, nie potrafiłabym. Jedynie ojciec nie mógł jej tego wybaczyć... Bardzo ją kochał i tworzyliśmy wiecznie szczęśliwą rodzinę. Oczywiście, po rozwodzie rodziców mieszkałam z ojcem gdyż matka zadomowiła się u swojej nowej "dziewczyny". A jeśli o mnie chodzi, to nazywam się Jasmine Slebi i mam 17 lat. Byłam cichą i spokojną dziewczyną, a przyjaciół praktycznie nie miałam i nie mam. Nikt nigdy nie darzył mnie jakąś okropnie wielką sympatią. No... może poza pedofilami.



"Jasmine! Pospiesz się, jedziemy!" mój tata krzyknął do mnie. Próbował ukryć rozpacz w głosie, jednak...niezbyt mu to wychodziło...



Ledwo pobiegłam gotowa przed dom, gdzie tata czekał na mnie przed samochodem. Ostatnio strasznie źle się czuję, oczywiście fizycznie. Jednak nie chciałam o tym mówić ojcu, by go nie martwić. Często miewałam również zwidy, dokładniej od około roku. Rok temu gdy jechaliśmy samochodem na wakacje w góry miał miejsce wypadek w którym zginęła moja 10 letnia siostra Jodie. Wciąż uważam iż było to z mojej winy... 

Miałam usiąść na tylnym siedzeniu, po prawej stronie, jednak lubiłam siedzieć po lewej stronie, w związku z czym Jodie która "wielbiła" bardzo zmieniła się miejscem. Ostatecznie to ona usiadła tam gdzie ja miałam, a ja zajęłam sobie miejsce po lewej stronie. Wtedy... wtedy ten pijany baran uderzył swoim wanem o nasz samochód. Nie wiem jak, ale cudem przeżyłam. Szkoda, że Jodie nie miała tyl szczęścia... 

Jej ciało było doszczętnie zmasakrowane. Widać było masę krwi. Kręgosłup był nieludzko wygięty, przez chwilę nawet myślałam że jej ciało jest przecięte na pół. Jej głowa była zmiarzdżona. A ja... nie płakałam.  

Moja siostra zginęła na miejscu. 



Zmieniając temat, wiem że jest ze mną coś nie tak. Nie mam uczuć. Najzwyczajniej w świecie, nie rozumiem tego pojęcia. Jednak potrafię je rozpoznawać. Niestety... nie wszystkie. Od dziecka chciałam coś poczuć. Cokolwiek, ale to było nie możliwe. Lekarze wiedzieli że nia ma sposobu by mnie wyleczyć z "tego czegoś". Zauważyłam jednak, że gdy udawałam normalną wszystko było w porządku. Jakbym czuła.

Na początku udawałam tylko w niektórych sytuacjach. Potem zaczęłam udawać dzień w dzień, godzina w godzinę, minuta w minutę... Nie byłam sobą i dobrze o tym wiedziałam. Tak naprawdę było ze mną coraz gorzej. Słyszałam w głowie głosy mówiące jaka to jestem dziwna, że powinnam umrzeć, że to przeze mnie zginęła moja siostrzyczka. Nigdy nikomu o nich nie mówiłam, uznaliby mnie za jeszcze większe dziwadło i w końcu umieścili w psychiatryku. Nawet teraz je słyszę. Małe demony mieszkające w mojej głowie...



Dojechaliśmy na miejsce. Gdy tylko wysiadłam z samochodu mogłam zauważyć że wszyscy złowrogo na mnie spoglądają. Niby nie miałam uczuć, ale jedno rozumiałam - nienawiść. Darzyłam nią ich wszystkich za to, że mną pomiatali na każdym kroku. Pożegnałam ojca i weszłam do budynku. Wtedy zaczepił mnie Henry i jego dwa sługusy - Clark i Denis. Henry był dość niski jak na 18 lat, za to charakteru i siły mu nie brakowało. Można by powiedzieć że był postrachem szkoły. Nie raz widziałam jak nowi uczniowie się z niego nabijają a poźniej tego żałują. I to bardzo...



"Hej! Slebi! Może trochę zwolnisz?" Zawołał Henry.



Podeszli do mnie Clark i Dennis. Oboj byli wysocy, jednak znając Henry'ego to nie dziwię się że byli jego podwładnymi. 



"O co chodzi?" Zapytałam jak zwykle obojętnie. 



"Masz coś przy sobie?" Zapytał się złowieszczo Henry.



Nie odpowiedziałam na pytanie tylko udałam się do klasy. Nagle Clark i Dennis złapali mnie za ramiona i zabrali do kantorka woźnego, po czym przycisnęli do ściany. Henry wyciągnął scyzoryk który przyłożył mi do szyji. Nie bałam się. Patrzyłam na nich obojętnie. 



"No dalej! Krzycz! Nie boisz się nas?!" Warknął Dennis. Widać było że się wściekli. Tyle że ja nie rozumiałam pojęcia "strachu". 



"To może jak jej coś zrobimy będziemy mieć większy ubaw... Dalej się nie boisz?" Clark uśmiechnął się sadystycznie.



"Dobry pomysł..." Henry zrobił ten sam grymas, a po chwili pociął mi scyzorykiem całą twarz. Miejscami czułam jak skóra mi odpada. To był ból nie do zniesienia. Niestety, nie krzyczałam... Sama nie wiem dlaczego.



''To się zaczyna, Jasmine. To się zaczyna...''



"No dalej, drzyj się!" Dennis kopnął mnie kolanem w brzuch. Po chwili zaśmiał się i kopał mnie tak długo, aż zaczęłam kasłać krwią. W końcu Henry walnął mnie w głowę gaśnicą która wisiała na ścianie, a ja straciłam przytomność. 



''Tej granicy nie przekraczają grzeczne dziewczynki, Jasmine. Ale ty już nie jesteś starą Slebi...''



<nowiki>***</nowiki>



"Mark! Budzi się!" Usłyszałam głos matki. Czułam że zaraz zwymiotuje. Pielęgniarka widząc to podała mi miskę. 



"Boże, Jasmine! Tak bardzo się baliśmy!" Moja matka mocno mnie przytuliła. Ponadto strasznie bolała mnie głowa. Nagle przypomniałam sobie, co stało się w liceum. Nie wiem dlaczego, ale zaczęłam się szaleńczo śmiać i sadystycznie uśmiechać. Mama powoli odsunęła się ode mnie.



"Wszystko z nią okej? Czy ona... ma dobrze z głową?" Zapytał pielęgniarkę mój ojciec. 



"Jak najbardziej. Kilka tygodni wcześniej już się obudziła, wtedy zrobiliśmy badania psychiatryczne. " Oświadczyła.



''Oni się mylą. Och, jak strasznie się mylą...''



Tak naprawdę nie było ze mną dobrze. Gdybym udawała wtedy w kantorku że się ich boję, może inaczej by się to potoczyło. Znów przestałam udawać normalną. Byłam sobą.



''Ale ty nie jesteś już sobą...''



"Przepraszam, a czy... te szwy zostaną jej do końca życia?" Zapytał tata.



"Niestety tak. A jeśli chodzi o tych kryminalistów którzy tak ją urządzili to policja już się nimi zajęła." Powiedziała pielęgniarka.



Lekko dotknęłam dużej szwy znajdującej się na moim łuku brwiowym. Tylko trochę to bolało. Chciałam w końcu powiedzieć o głosach, które słyszę. Już nie mogłam tego wytrzymać... One niszczyły mnie psychicznie. Jednak... nie mogłam. "Coś" blokowało moją mowę, gdy chciałam o nich powiedzieć. 



Byłam już w domu. Z tatą. Działo się coś złego, jednak wiedziałam o tym. Wiedziałam...

One mnie niszczyły. Niszczyły mnie od środka. Kazały się okaleczać, ale to nie wystarczało... 

Z dnia na dzień musiałam robić coraz drastyczniejsze rzeczy. Zabijałam zwierzątka które biegały wokół domu. Nie wystarczało...

W końcu zabiłam pewną wiewiórkę. Przez chwilę wpatrywałam się w zwłoki czekając na satysfakcję, której znów nie było. Ostatecznie posunęłam się do tego, by spróbować zjeść martwe zwierzę. Nie wystarczyło!



''Jesteś do niczego, Jasmine. Do niczego...''



Pewnego dnia mama przyjechała mnie odwiedzić, i wtedy... nakryła mnie jak gryzłam swoje ręce do krwi. Natychmiast do mnie podbiegła i odciągnęła moje dłonie od ust. Odepchnęłam ją i znów zaczęłam się gryźć. Nie chciałam tego, ale musiałam. Nie wystarczało, więc...



Mama wyglądała na przerażoną. Podeszłam do niej i chwilę się wpatrywałam. Widać było, że jest przerażona. 



"Chcę ci pomóc, Jasmine. Przecież chcesz czuć jak normalny człowiek, czyż nie?" Usłyszałam głos w głowie. 



Uśmiechnęłam się sadystycznie, wzięłam książke z biurka i szybko walnęłam nią mamę w głowę. Zaśmiałam się. 



"Kochanie, co ty...?!" Wrzasnęła. Pierwszy raz poczułam! Poczułam... satysfakcję? By podtrzymać to uczucie, pierwsze jakiego na prawdziwo w życiu doznałam (nienawiść się nie liczyła) kopnęłam matkę w brzuch, a potem zaczęłam kopać ją po twarzy, po głowie, po nogach... Wszędzie gdzie się dało! 



"Muszę nakarmić swoje ego...!" Powiedziałam.



Śmiertelnie ją pobiłam. Spodobało mi się to. 



Pobiegłam do kuchni i wzięłam dwa największe noże kuchenne. Ojcem nie musiałam się przejmować, nie było go w domu. Wróciłam na górę i zaczęłam dźgać zwłoki własnej matki. Kiedy poczułam, że satysfakcja odchodzi, zabrałam się za swoją świnkę morską. Po kilku minutach zabawy Rita (tak miała na imię świnka) była martwa, a satysfakcja wróciła tylko na chwilę. Wiedziałam, że jeśli znów chcę poczuć muszę krzywdzić ludzi.



Wbiegłam do garażu i wyciągnęłam benzynę, oraz zapalniczkę znajdującą się w szafce ojca. Wylałam całą zawartość wokół domu, po czym trochę się oddaliłam i rzuciłam zapalniczką w swój dom. Widok był nieziemski...



Teraz nie wiem, co dzieje się z moim ojcem. Porzuciłam swoje stare życie, by móc czuć. Nie liczyła się cena mojej satysfakcji. Liczyło się tylko to, by jej uczucie pozostało we mnie na długo. 

Musicie mi wybaczyć, ale na dworze już się zciemnia, a moje ego głodnieje. Muszę jak najszybciej je nakarmić. Czas na łowy...



''Dobrze postąpiłaś Jasmine. Dobrze postąpiłaś...''

Autor nijakiej pasty: HayameAkumu
[[Kategoria:Opowiadania]]
[[Kategoria:Geneza]]
[[Kategoria:Pasty do poprawy]]
[[Kategoria:Strony do ekspresowego skasowania]]