Zawsze pilna, mądra i ambitna Monica wracała ze szkoły. Rozmyślała o tym jak się postawić Sarze. Szkolna elita, a Sara to kolejny plastik, który tyra innych. Monica zawsze była zamknięta w sobie. Od pierwszej klasy dziewczyny były przyjaciółkami, aż pewnego razu posprzeczały się i zakończyły przyjaźń. Do teraz Sara odgrywa się za to. Następnego dnia w szkole, Sara znów naśmiewała się z Moniki, ale tym razem ona nie wytrzymała. Za każdym razem tłumiła w sobie złość i nienawiść, ale ona kiedyś musiała wypłynąć. Nastał ten czas.
— Zejdź ze mnie!!! — krzyczała Monica.
— Niby czemu? Zrobię to kiedy będę miała ochotę, czyli po moim trupie! — odparła ze złośliwym uśmieszkiem Sara.
— Czyli teraz. — powiedziawszy to, Monica zaczęła powoli zbliżać się do Sary.
Wykorzystała chwile nieuwagi i naskoczyła na agresora. Zaczęła okładać Sarę pięściami i ją kopać. Dziewczyna była wycieńczona, pluła krwią. Płakała, prosiła i dławiła się. Ale Monica nie skończyła. Wzięła krzesło i rzuciła nim o bliską śmierci dziewczynę. Jedna nóżka trafiła w oko Sary. Umarła. Żałowała, poczuła tylko połowę bólu jakiego doznawała Monica. Zabójczyni pękła, jej psychika nie wytrzymała. Do końca swego życia mordowała. Osoby, które należały do elity, a nawet tych, których nie znała. Chciała aby ludzie czuli to, co czuła ona. Niech to będzie dla ciebie przestrogą. Przemoc psychiczna boli bardziej niż fizyczna.